O verdi, O aldı
D ede yadigârı ahşap ev, cumbal ıydı . Mahallede her geçen gün etrafı çepeçevre saran beton ormanına, bütün gücü yle direnmeye çalışıyordu. Kaç defa komşu mü teahhit kapıya kadar gel ip, kat karşılığı cazip tekliflerde bulunmuştu. Kaç kez mahalleli “ bu köhne ev bizi de yakacak” diye dedikodu yapmıştı. Neyse ki, e vin sahipleri, burada yaşamayı seviyordu . İ şte bu sevgi , yaşlı eve baskılara direnmesi için büyük bir güç veriyordu. Çatısı dahil evin her bir köşesi pek çok kez elden ge ç mişti . Pencere pervazlarında asılı duran rengârenk saksılardaki mevsimlik ç i ç eklerden insan gözünü alamazdı. Fesleğenler, kasımpatılar, begonviller koku ve renkleriyle eski evin süsü gibiydiler. Avlusunda tek kalan ıhlamur ağacı da mevsiminde etrafa yaydığı rayihasıyla tüm mahalleliyi insafa davet ederdi . Çok sonradan g ö lgeli ğ ine do ğru sokuşturulan oturma yeri, misafirlere ikramda bulunmak i ç in ho ş...