Kahrında Lütfunda Hoş

Kahrında Hoş Lütfunda Hoş 

Nice eleştirdik yapmayın dedik 

Ama dinletemedik 

Emaneti istiskal ettik

Külfette beraber olduklarımızı nimette terk ettik

Bu musibete evet mi diyeceğiz.

Gelişlerine itirazımız yok

Gidişleri için çok çalışacağız 

Gönüllere tekrar girip tavanın hata yapmasını engelleyeceğiz 

Bundan asla vaz geçmeyeceğiz?

Diyeceğiz,

Daha güçlü diyeceğiz,

Faslı teyze için,

Humuslu Ümran,

 Halepli Necmi için

Somalili Mahmud için,

Konyalı Hopalı Ahmet Mehmet için 

Ya Rabbim, Kahrında Hoş Lütfunda Hoş ..

Ben hep bu minvalde oldum 

Olmaya da devam edeceğim

Biz,

yani "ben" ve 

benim gibiler,

vazgeçiciler değiliz ki?

Ne sulak alanların 

okaliptüsüne benzeriz,

ne çöllerin başbaşı

tenere ağacına...

Biz,

dere bulduğunda

hemen göveren,

dere yokluğunda 

yağmur gözleyen,

ama mutlaka 

kök salan, gövde veren,

dallarıyla semayı kucaklayan

çınar ağaçlarıyız... 

Baltalarla yaralanır,

zaman içinde çürür koflaşır,

hatta arzdan silinir gibi olur,

kurtlar tarafından da içten içe kemirilir,

lakin,

hep "var" olarak kalırız..

İp gibi incecik akan

bir dereyle dirilir,

direnir, direnir, direnir,

kök verir, boy atar, dal salarız...

Biz,

vazgeçiciler değiliz;

insanlığın çınarlarıyız,

insanlığı daldalayan 

çınarlar...

Muhammed Nebi'nin 

toprağa ve zamana emanet ettiği

Habil'le fidelenmiş

Nebi Âdem tohumlarıyız...

(Şiir, Zübeyir Yetik)